AS AZAS DO VENTO

As azas do vento espallan
polo ar,os ala-las
que eu levo dentro,
e xunto coas miñas grorias
van meus negros pensamentos.


Os paxaros revoando
van recollendo o momento,
e din van contarllo as fontes,
as froles aos monumentos
aos rios,praias,e arbres,
todos meus grandes lamentos.


E perto o cheiro das froles
no noso espacio inmenso,
bule por antre os carballos
con glorioso misterio,
buscando o brochar das fontes,
das pedras,gloriosos feiros,
e xunto a temprada brisa
van os paxaros lixeiros,
correndo en batallas rudas
co mensaxe en silenzo,
pra levar meus pesares
alá lonxe ¡moi lexos!


Pro axiña os picaros volven
a pedir asilo derradeiro,
e din que serán a miña sombra
hastra que xuntos ¡nos enterremos!


¡Quen sabe si algun dia
alá no cimiterio
alguén se lembre de min
rezando un padrenuestro,
e como o lume fuxitivos
sairán dalí fervendo!,
¡quedando asi en pax
de tan mal compañeiro!